Slowlife: Neem de regie over je eigen leven. Heel simpel. En wees je bewust van het tempo waarin je leeft.

Maar moet dat ook niet met het leven zelf? ’Slow’ lijkt steeds meer vaste voet aan de grond te krijgen. Er is inmiddels een slow reisbureau en er wordt slow gewandeld. In Nederland houdt een groeiende groep mensen zich bezig met slow en niet alleen meer met alleen voedsel. Slow is meer. Het comité van aanbeveling van ’Slowlife’ is indrukwekkend: oud-minister van vrom Margreeth de Boer, Herman Wijffels van de Ser, Ewoud Goudswaard van ASN, ze staan allemaal voor de promotie van het langzamere leven. Een beweging wil ’voorzitter’ Ineke Setz Slowlife nog niet noemen. ,,We willen er één op gang brengen. Slowlife is een manier van in het leven staan, bewust en dan vooral van het tempo waarin je leeft. Neem eens de tijd om te zien wat je ongelukkig maakt en neem ook de verantwoordelijkheid daar iets aan te doen.’’ Er zijn workshops, een website, sympathisanten, donateurs, tips en er wordt samengewerkt met locaties in het buitenland waar mensen weer tot zichzelf kunnen komen. Het begon allemaal met een aantal enthousiastelingen die in stevige leidinggevende functies werkzaam waren. Ineke Setz: ,,Ik zag steeds weer mensen vastlopen doordat ze zichzelf een programma hebben opgelegd en dat gaan afwerken. Ik zag ze letterlijk de WAO indraaien. Je kunt mensen niet verbieden zo te leven, maar samen met een aantal vrienden wilden we iets anders uitdragen en mensen helpen het op een andere manier te doen.’’ Ook ’Slowlife’r’ Maud van Gent zag als communicatiemanager de ene na de andere collega met een burn-out uitvallen. Maud: ,,Dan komen mensen op de bank en met behulp van een psychiater worden de dingen op een rijtje gezet. Wat ga ik met de rest van mijn leven doen?’’ Zelf nam ze een sabbatsverlof om erachter te komen. ,,Veel mensen zeiden toen: ’Dat wil ik ook wel maar...’ Er is altijd wat, de werkgever, de kinderen, het huis. Er zijn zoveel redenen om het niet te doen, maar als je echt wilt kan het bijna altijd. Ik vond het een mooi cadeau. Een tijd afstand nemen van dingen die je doet en je de vraag stellen of het leven dat je leidt nog wel goed voor je is. Die vraag moet je je af en toe stellen, anders is het leven zo voorbij.’’ Voor Maud werd het het platteland van Griekenland en Spanje om met paarden te werken. ,,Ik had altijd een droom gehad om reizen voor paardenliefhebbers te organiseren. Met zo’n droom moet je iets doen, want anders ben je 65 en is er nooit meer iets van gekomen.’’ Maar een leven tussen de paarden was het toch niet helemaal. Maud: ,,Ik bleek ook wat ik nu doe leuk te vinden. Ik heb daarna wel een grote ommezwaai gemaakt. Ik ben vanuit Amsterdam naar een klein dorp in Limburg verhuisd, rij hier veel paard en werk voor mezelf in een heel ander tempo.’’ Voor lang niet iedereen is zo’n drastische omslag mogelijk, en het hoeft ook niet. Ineke Setz: ,,Je hoeft helemaal geen jaar op wereldreis natuurlijk. Gewoon af en toe een flink kruis zetten in je agenda helpt ook al. En neem dan de tijd eens om na te denken over wat je doet. De basisgedachte van Slowlife is: neem de regie over je eigen leven. Heel simpel. Je kunt ook in het dagelijks leven dingen anders doen, bewuster. Ik hou zelf van koken bijvoorbeeld en dat doe ik graag en bewust. Daar kun je enorm veel plezier uit halen. Ik begrijp mensen die diepvriesmaaltijden eten niet. Slowlife is een manier van in het leven staan. Kijk eens of je je nog wel eens doet wat je als kind heel leuk vond. Kijk eens of je minder kunt werken, en bekijk dan eerst wat het oplevert en niet wat je kwijtraakt. Zet je mobieltje uit, doe eens op de markt boodschappen. Kijk of die droom van vroeger nog wat kan worden. En bekijk je leven vooral reëel. Als je altijd al de Chinese zijderoute had willen lopen, doe dat dan, dat kun je beter op je 58ste doen dan op je 67ste.’’ De ouders van Maud van Gent stierven kort na hun pensioen: ,,Dat heeft mij wel beïnvloed natuurlijk. Te vaak wordt ’tijd voor jezelf’ uitgesteld vanwege het geld. Maar zaken veranderen. Wij groeiden op met ouders die vroeg konden stoppen met werken en dat is niet meer zo. En veel mensen willen en kunnen doorwerken. Maar wijs ze dan ook op de mogelijkheden er een tijdje tussen uit te gaan. Daar frissen ze van op en dan gaat het beter.’’ Slowlife heeft inmiddels een netwerk opgezet om mensen die een sabbatsverlof willen nemen persoonlijk te steunen. Er wordt ook samengewerkt met speciale verblijfsmogelijkheden in verschillende Europese landen. Ineke: ,,Je wilt voor je sabbatsverlof niet in een of ander vakantiedorp zitten. We hebben nu een aantal adressen waar mensen langere tijd tegen een redelijke prijs kunnen logeren en waar je ook wordt geholpen contacten te leggen met de plaatselijke bevolking als je bijvoorbeeld vrijwilligerswerk wilt doen of een cursus wilt volgen.’’ De stap om zoiets te doen, is nog wel groot. Maud: ,,Nederlanders zijn gewend om erg op zeker te spelen. Ze vinden ook vaak dat ze ergens recht op hebben. Ik kreeg een vraag van iemand die verlof wilde en de werkgever weigerde mee te werken. Hij zou ontslag kunnen nemen, maar als hij dan terugkwam, had hij geen recht op WW. Heel logisch want dat is een verzekering tegen onvrijwillige werkloosheid. En dat vond hij niet eerlijk, want ’hij had premie betaald’. Dat ’recht op’ kan ook heel knellend zijn. Maar je ligt echt niet zomaar in een doos op straat. Daarbij is het tegenwoordig allemaal schijnzekerheid wat banen en pensioenen bieden. Toch zullen veel mensen het wel wat elitair vinden klinken. Ineke: ,,Sabbatical klinkt als iets voor kunstenaars en captains of industry, maar dat hoeft natuurlijk niet. Het wordt wel meer gedaan door wat beter opgeleide mensen, die hebben ook die stressvolle banen. En die durven los te laten. Om een leven te zoeken dat beter bij je past, moet je een drempel over en die drempel is zekerheid. Loslaten wat je hebt is vaak enorm moeilijk.’’ ,,Je hebt wel wat geld nodig natuurlijk, maar we proberen mensen ook bewust te maken van wat ze hebben en hoe ze het uitgeven. Wil je wel een breedbeeld-tv? Ikzelf heb de auto weggedaan en huur nu een heel klein flatje in Rome. Daar ga ik regelmatig naartoe en het kost me net zoveel als in een goede auto rijden. Dat is gewoon een keuze die je kunt maken.’’